Dag 13: Boracay, Filipijnen

Vanochtend vroeg arriveren we bij het eiland Boracay en we moeten per tender aan land. Dit is nogal een gedoe, dus we zijn zetten uiteindelijk pas om 10 uur voet aan wal. Boracay is wat wij noemen een bounty eiland, zo’n eiland met witte stranden en wuivende palmbomen. We zijn vandaag weer op stap met hetzelfde Australische koppel, Peter en Tony, voor een ATV tour.

Opnieuw staat onze gids keurig te wachten en neemt ons mee naar een elektrisch open autootje, een soort tuktuk, waarmee we naar de ATV’s zullen worden gebracht. Het eiland heeft maar één grote weg, dus het is behoorlijk druk, maar we krijgen ook meteen een indruk hoe het eiland eruit ziet.

Als we bij de ATV’s aankomen moeten we natuurlijk weer de bekende waiver tekenen. We krijgen een paar afgetrapte ATV’s onder de kont en worden duidelijk gewaarschuwd dat we echt niet hard mogen rijden. Met onze gids in een buggy beginnen we vervolgens aan onze tour. Na 10 minuten over een verharde weg gereden te hebben stoppen we voor een uitkijkpunt. Van hieruit kunnen we vrijwel het hele eiland zien en ja, het is duidelijk een bounty eiland. Daarna stappen we weer op de ATV’s en rijden terug naar het startpunt. We staan wat beduusd te kijken, want dit blijkt de hele tour te zijn. We vragen dus om de manager en Peter klaagt hierover. Uiteindelijk blijkt dit het toch echt te zijn, maar ter compensatie blijft de gids de hele dag bij ons en is het transport ook gratis.

We klimmen weer in onze “taxi” en rijden naar Puka shell beach, een wit strand met turquoise water, waar een hutje staat waar we de lunch kunnen bestellen. Omdat Maurice en ik graag op de jetski willen regelt onze gids dat, we moeten hiervoor echter wel naar een ander strand. Dat andere strand blijkt een stuk drukker. Peter en Tony blijven op het strand en letten op onze spullen terwijl wij per boot naar de jetski terminal worden gebracht, zo’n 500 meter van het strand. Halverwege de rit doet de boot het opeens niet meer en komt een man zich verontschuldigen. Hij zegt ons dat we door een andere boot opgehaald kunnen worden, maar dat dat even kan duren. Als ik hem vervolgens zeg dat we het jetskiën graag willen overslaan vanwege tijdsdruk loopt hij weer naar achter, start de motor en vaart vrolijk verder. Dit geeft ons een heel raar gevoel. Bij de jetski terminal worden we lachend ontvangen, maar dit blijkt uiteindelijk geen vriendelijke lach te zijn. Om een lang verhaal kort te maken……we hebben uiteindelijk niet op de jetski gezeten samen omdat we duidelijk werden opgelicht en we zijn boos weggegaan. Onze gids, een hele lieve dame, barste in tranen uit omdat we op deze manier behandeld werden. We zijn vervolgens weer naar het strand gebracht waar ik een hoop stampij heb staan maken en uiteindelijk hebben we ons geld terug gekregen, eind goed al goed dus.

Hierna zijn we opnieuw onze “taxi” ingeklommen en heeft de gids ons afgezet bij de pier waar de tender ons weer oppikt. Eenmaal aan boord zijn we meteen gaan douchen, want we liepen nog rond in natte badkleding en met zand tussen onze tenen. We rusten even uit en gaan daarna dineren in onze eigen seating die we gecreëerd hebben. Later die avond vinden we in onze hut een heel plateau met lekkernijen en wijn, gekregen van de chef omdat ik tot twee keer toe een haar op m’n bord in de dining room had gevonden. We pakken alles op en gaan naar het open dek 9 waar we de lekkernijen delen met onze Australische vrienden tijdens deze zwoele avond.